Чантал Флорес предава во средното училиште во Запотитлан Палмас, град во Оахака, Мексико со популација од 1184 жители и висока стапка на миграција во Соединетите Американски Држави. Таа го креираше блогот Зборови на Отпорот (на шпански, Palabras de Resistencia [шпански]) за да ги публикува песните, приказните, писмата и кратките есеи кои нејзините ученици ги пишуваат за нејзиниот час.

Родена во Монтереј, Мексико, на 18 години Чантел заминала да студира Професионално пишување и комуникациски студии во Торонто, Канада, каде дипломирала во 2008 година. Нејзината последна практикантска работа била во магазинот Нацијата во Њујорк:

После тоа сфатив дека сакам да пишувам мои приказни и за да го правам тоа, сакав да патувам. Исто така поминував низ егзистенцијална криза: Бев далеку од Мексико скоро 6 години и мислам дека навистина се обидувам да се вклопам во општествата во кои живеам, со што се губев самата себеси. Бев збунета и одлучив да се вратам во Мексико, да патувам по малку и да пишувам приказни. Отсекогаш сакав да дојдам во Оахака. Наводно требаше да бидам само два месеци во Оахака, а потоа два месеци во Чиапас и потоа два месеци некаде на друго место, но сè уште сум во Оахака.

Пред пет години, Чантал создаде работилница за литература за мали деца и ја предложи програмата на една невладина организација во Торонто; на нив им се допадна идејата, но не им се допадна тоа што Чантал има само 21 година. Проектот никогаш не беше имплементиран, но нејзиното искуство во Запотитлан средното училиште и ја разгори повторно идејата за работилница по литература за деца.

Јас зборував со неа за блогот Зборови на Отпорот, за нејзините ученици и за идејата за земање на нивните работи и нивно објавување на Интернет со цел целиот свет да ги прочита.

Глобал Војсис (ГВ): Како започна Зборови на отпорот?

Чантал: Јас го развив овој курс за период од четири недели и тоа беше курс за учење на децата како да ја изразат нивната реалност преку зборови. Мислев да работам само со три или четири литературни жанра, но кога дојдов во училиштето тоа беше сосема нов свет. Ги видов сите оние деца на возраст од 13 до 15 години кои имаат интелектуален капацитет на дете од основно училиште. Така, јас ќе им дадев песна, тие ништо немаше да разберат, а и едвај знаеја да пишуваат. Сега тие ги пишуваат овие приказни кои зборуваат за проблеми низ кои ни некои постари нема да поминат во нивниот живот.

„Преку ноќ има само скандали. Улиците се полни со бескрупулозни луѓе, на овој ќош има 30, на другиот 20. Тупаници и удари, крв насекаде како црево уништено од болка, лутина и депресија. Што ќе правиме: Овој град нема иднина. Ако луѓето продолжат да живеат со овој страв, тие ќе умрат и ќе умрат без да кажат нешто гласно и неправедно. Децата се вклучени во бандите; дрога и пиво навлегуваат во телата. Basta! Доволно е! Не можам да го правам ова повеќе; дозволете ни да се здружиме и да се бориме. Гвадалупе, 13 години.

Проверувањето на нивните домашни задачи на почетокот беше навистина многу тешко за мене; ќе завршев плачејќи од читањето на нивните приказни, а тие ќе ми напишеа порака на крајот со молба да им помогнам. Ете како дојдов до идејата за блогот: тоа може само им дава простор и им укажува дека некој друг ги слуша нивните приказни и дека тоа ќе има влијание. Дури само после една недела откако го креиравме блогот можев да забележам промена. Тие ми донесуваат приказни и песни и секогаш ме прашуваат дали ќе ги објавам. Тие се мотивирани. Не можат да поверуваат дека имавме околу 500 посети за една недела.

ГВ: Зошто името „Зборови на отпорот“

Чантал: Да бидам искрена се двоумев малку, поради две причини. Едната, бидејќи луѓето може ќе помислат дека е нешто левичарско и второ бидејќи „отпор“ е толку клише. Но, звучеше сосема правилно. Овие деца пишуваат приказни за да се спротивстават на сите лоши работи кои им ги носи животот. Исто така се работи за фраза која лесно се преведува. Ќе биде исто и на англиски и на шпански. Едноставно чувствував дека е добро име.

ГВ: Како тие реагираа на идејата? Дали им се допадна или се двоумеа за тоа нивните работи да бидат објавени онлајн?

Чантал: Им се допадна идејата, но не ми веруваа. Ми кажаа „Ти си луда! Тоа нема да се случи! Никој нема да ги чита нашите приказни!“ и да бидам искрена, длабоко во себе и ја бев малку исплашена бидејќи тие стануваа навистина возбудени и јас си мислев „Те молам Господе- јас дури и не верувам во Господ- помогни ми!“

Еден проблем кој што го имаме е тоа што е тешко за нив да имаат Интернет пристап, така што не сите го виделе блогот, а толку е различно кога ќе се види производот.

ГВ: Кои се темите кои влијаат на заедницата, а за кои пишуваат вашите ученици?

Чантал: Миграцијата е популарна тема. Всушност, работиме на креирање на постери и тие треба да изберат порака која ќе сакаат да ја пренесат на светот. Една група ја избра темата миграција и јас им кажав „Напишете ја фразата, а јас ќе ви кажам дали е во ред за задачата“. Мислев дека ќе ми дадат фраза која ќе звучи нешто како „Не сакаме нашите родители да заминат“ или „Не сакаме луѓето од нашата заедница да не остават“ и кога ја прочитав фразата, звучеше нешто како „Сакаме владата на Соединетите Американски Држави да создаде закон за да нашите родители можат да работат таму, бидејќи тука немаме никаква работа.“ Беше толку добро напишано што јас бев шокирана. Би сакала претседателот Обама да ја прочита.

Некои членови на семејства одат да бараат работа, други за да бидат со своите семејства, но тука започнува приказната. Сите се качуваат во воз, скокаат од еден вагон на друг, и кога ќе ја достигнат границата, некои умираат, други се убиени, жени се силувани и грабнати. Но, тие сепак продолжуваат да се трудат да ја поминат границата за да бидат во можност да живеат мирно со своето семејство, дури и со болка во нивните срца за ужасното искуство кое го доживеале, а кое го доживуваат сите имигранти од различни земји. Брендон, 12 години.

Во градот има повеќе жени и стари луѓе отколку мажи и сега многу, многу луѓе се враќаат од САД поради ситуацијата таму. Но, чудно е бидејќи овие деца почнуваат да живеат со нивните родители после седум или десет години, така што целата динамика на семејството се менува.

Исто така, во заедницата постои проблемот со омажените жени, кои што се оставени од нивните сопрузи. Тие се чувствуваат напуштено, депресивни се и немаат стабилност во животот. Така, јас најдов многу деца кои немаат добри односи со нивните мајки.

Мојата мајка плаче секоја ноќ. Не прашувам повеќе зошто плаче, знам многу добро зошто го прави тоа. Не грижи се, јас се грижев добро за неа сите овие години. Зборувавме за многу работи во текот на времето што го поминавме заедно и имаме уште многу работи за кои што треба да зборуваме. Знам дека тој ден ќе дојде наскоро. Мајка ми е многу среќна бидејќи постигнав тоа што таа го сакаше, а таа сакаше еден ден јас и ти да поминуваме време заедно. Луис Герардо, 15 години.

Еден од најголемите проблеми е осаменоста и фрустрацијата да не може да се помогне да се промени нивната реалност. Овие деца сакаат да се менуваат. Еден голем проблем е што тие немаат сонови или пак имаат, но не веруваат дека можат да направат нешто да го напуштат градот или да имаат кариера.

ГВ: Што сакате да постигнете со Зборови на Отпорот?

Чантал: Ова е тешко прашање. Забележувам дека ќе биде многу спор процес. Мојата цел со овој проект е да им дадам до знаење дека луѓето ги слушаат и дека луѓето се грижат за нив и дека тие можат да ја сменат сопствената реалност.

Една од причините поради која одлучив да се вратам во Мексико беше дека додека работев во Нацијата, магазините, весниците и воопшто американските медиуми пренесуваа само две приказни за Мексико, и не само за Мексико туку за Латинска Америка генерално – и една беше за Латинска Америка како одлично место за социјални движења, револуции и сите оние левичарски движења. Другата приказна беше за Латинска Америка како место за корупција, сиромаштија и сите тие работи. Сите ја забораваат другата реалност за Мексико; тие се фокусираат на борбата со дрога, но забораваат на сите други реалности и проблеми кои постојат во Мексико. Затоа одлучив да се вратам назад и да најдам друга приказна.

ГВ: Вие ги објавувате приказните, писмата и песните кои тие ги пишуваат за нивниот живот, но вие сте писател, зошто да не ги напишете приказните сама?

Чантал: Сега кога дојдов во Мексико зборував на сите овие луѓе, особено на имигрантите. Не сакав да пишувам стории за имигрантите, но поради не знам каква причина јас сепак наидував на имигранти и се запрашав самата „Која сум јас да пишувам за нивните приказни?“ Така се случи да се сетам на курсот што го развив пред 5 години и си помислив „Добро, подобро е на нив да им дадам простор да ги напишат своите приказни.“