Светот е сè уште во шок поради масакрот кој се случи во петокот вечер, на 22 јули 2011 година на островот Утоја, Норвешка каде животот го загубија најмалку 85 лица, учесници на младински камп. Убиецот, сега веќе идентификуваниот Андерс Беринг Брејвик, облечен како полициски службеник, ги застрелал сите околу себе и ги бркал оние кои пробале да избегаат во вода. Брејвик е исто така главен осомничен за бомбашкиот напад во Осло кој се случи само неколку часа претходно каде животот го загубија 7 лица, а беше нанесена и голема штета на зградите на норвешката влада.
Летниот камп на Утоја се организира еднаш годишно од страна на МРС (Младински работнички сојуз), младинската организација на норвешката лабуристичка партија. Млади луѓе од целата држава се собираат со цел да дискутираат за политика, да слушаат музика, да спортуваат, да слушнат говори на актуелни и поранешни политичари. Утоја се наоѓа на речиси еден час возење од центарот на Осло. Дента, пред да пристигне напаѓачот, на Твитер профилот на МРС [норвешки] и на #Utøya било најавено дека околу 700 учесници дискутираат за животната средина, за правата на жените, политиката на Блискиот Исток. Иако врнежливо, имало добра атмосфера. Подоцна, никој не се огласил на Твитер.
Приказна за преживувањето
Во саботата, 23-годишната Праблин Каур, политичар и младински лидер од Осло, на својот блог објави извештај од прва рака за тоа што точно се случило, на норвешки јазик. Таа за влакно му побегнала на убиецот и се спасила, па од својот телефон преку Твитер и Фејсбук ги известила своите најблиски дека е жива. Британскиот весник Телеграф во саботата објави превод од нејзиниот блог. Стотици луѓе преку коментари ѝ ја изразија својата поддршка и ѝ посакаа сè најдобро.
Во прилог се неколку делови од нејзината трауматична приказна:
Jeg har våknet. Jeg klarer ikke å sove mer. Jeg sitter i stuen. Føler sorg, sinne, lykke, Gud jeg vet ikke hva. Det er for mange følelser. Det er for mange tanker. Jeg er redd. Jeg reagerer på hver minste lyd. Jeg vil nå skrive om hva som skjedde på Utøya. Hva mine øyne så, hva jeg følte, hva jeg gjorde.
Vi hadde hatt krisemøte i hovedbygget etter eksplosjonene i Oslo. Etter det var det et eget møte for medlemmene fra Akershus og Oslo. Etter møtene befant mange, mange seg rundt og i hovedbygget. Vi trøstet oss med at vi var trygge på en øy. Ingen hadde visst at helvete ville bryte ut hos oss også.
По експлозијата во Осло едвај се состанавме во главната зграда. Потоа следеше состанок на членовите од Акершус и Осло. По состанокот еден куп луѓе се собраа внатре и пред главната зграда. Се тешевме дека сме безбедни на островот. Никој не знаеше што ќе нè снајде.
Каур ја опишува општата паника и ужасот кога луѓето ги слушнале истрелите и се затрчале кон лабараторијата со цел да се сокријат. Пукањето продолжувало и луѓето фатиле да скокаат од прозорецот, а таа раскажува како ѝ било страв дека ќе остане последна и ќе умре. По тешкиот скок се затрчала кон шумата. Ѝ се јавила на мајка си и со плачење и велела дека не знае дали ќе преживее.
Во моментот, таа напишала на Твитер:
@PrableenKaur: Jeg lever foreløpig.
@PrableenKaur: Сè уште сум жива.
Нејзината приказна продолжува:
Folk hoppet ut i vannet, begynte å svømme. Jeg ble liggende. Jeg bestemte meg for at hvis han kom, skulle jeg spille død. Jeg skulle ikke løpe eller svømme. Jeg kan ikke beskrive frykten, alle tankene, det jeg følte.
En man kom. ”Jeg er fra politiet.” Jeg ble liggende. Noen skrek tilbake at han måtte bevise det. Jeg husker ikke helt hva ham sa, men morderen begynte å skyte. Han ladet. Skjøt mer. Han skjøt de rundt meg. Jeg ble liggende. Jeg tenke: ”Nå er det over. Han er her. Han tar meg. Nå dør jeg.” Folk skrek. Jeg hørte at andre ble skutt. Andre hoppet ut i vannet. Jeg lå der. Mobilen i hånden. Jeg lå oppå beina til en jente. To andre lå oppå mine bein. Jeg ble liggende. Det tikket inn tekstmeldinger. Mobilen ringte flere ganger. Jeg ble liggende. Jeg spilte død. Jeg lå der i minst en time. Det var helt stille. Jeg vred forsiktig på hodet for å se om jeg kunne se noen levende. Jeg så lik. Jeg så blod. Frykt. Jeg bestemte meg for å reise meg. Jeg hadde ligget oppå et lik. To lik lå på meg. Jeg hadde englevakt.
Луѓе скокаа во вода и пливаа. Јас лежев наземи. Решив ако се појави ќе се преправам дека сум мртва. Нема да бегам, ниту да пливам. Не можам да го опишам стравот кој ме обзема, како се чувствував.
Се појави еден човек. „Јас сум од полиција“. Јас лежев. Некој викна да покаже доказ. Не можам да се сетам што точно кажа, но убиецот фати да пука. Го наполни пиштолот. Ги застрела сите околу мене. Јас не се помрднав. Си помислив: „Готова сум. Еве го доаѓа. Ќе ме застрела. Ќе умрам“. Луѓе врескаа. Слушнав дека има уште застрелани. Други трчаа во вода. Јас сè уште бев таму. Лежев врз нозете на една девојка со телефонот в рака. На моите стапала лежеа други двајца. Не се помрднував. Телефонот ми заѕвони неколку пати. Јас лежев. Се преправав мртва. Лежев така најмалку саат време. Завладеа целосна тишина. Внимателно ја свртив главата да видам дали има некој жив. Разгледав наоколу. Видов крв. Страв. Решив да станам. Лежев врз безживотно тело. А врз мене лежеа двајца мртви. Имав ангел чувар.
Каур не знаела дали убиецот ќе се врати и решила да плива по другите. Ја спасиле со брод и на копно ја пречекале татко ѝ и брат ѝ.
На 21 јули, на пат кон летниот камп, Каур напишала на Твитер:
@PrableenKaur: Er på vei til Utøya – sommerens vakreste eventyr.
@PrableenKaur: На пат кон Утоја-најубавата летна авантура.
Во последниот параграф од блогот, каде го опишува ужасниот ден, вели:
Det har gått noen timer siden alt dette skjedde. Jeg er fortsatt i sjokk. Alt har ikke sunket inn. Jeg har sett lik av mine venner. Flere av vennene mine er savnet. Jeg er glad for at jeg kan svømme. Jeg er glad for at jeg lever. For at Gud passet på meg. Det er så mange følelser, så mange tanker. Jeg tenker på alle de pårørende. På alle jeg har mistet. På det helvete som er og var på øya. Sommerens vakreste eventyr er forvandlet til Norges verste mareritt.
Поминаа неколку часа по сè што се случи. Уште сум во шок. Не можам да си дојдам на себе. Ги видов безживотните тела на моите пријатели. Неколку пријатели ми се исчезнати. Среќна сум што знам да пливам. Среќна сум што сум жива. Што Господ ми помогна. Премногу емоции, премногу мисли. Мислам на сите роднини. На сите оние кои сум ги загубила. На пеколот кој се случи и се случува на островот. Најубавата летна авантура се претвори во најлошиот норвешки кошмар.