Последните неколку години насилството кон хомосексуалците е многу честа појава во Италија, но за голема жалост на многу активисти, тоа не придонесува да во скоро време се прифати легислативата за анти-хомофобија.

На интернет има развиена дискусија за правната заштита на хомосексуалците и како може политички да се дејствува.

На веб страната Gay.Tv има специјална репортажа и поставени линкови за разни случаи кои се случиле во 2009 година.(забелешка: сите линкови се на италијански, освен оние на кои пишува дека не се). До сега високиот број не покажува подобрување за 2010 година.

Една жртва на хомофобичен напад беше тешко повредена во Рим, на 26 мај. Тој беше претепан и удиран неколку пати последователно и за малку ќе го изгубеше видот. По нападот, момчето анонимно се обрати до премиерот Силвио Берлускони во медиумите за да потсети дека Италија сè уште нема донесено легислатива против хомофобијата.

Лево ориентираната политичарка и блогер, Кристина Аликата, пишува на нејзиниот блог Non si possono fermare le nuvole (Никој не може да ги сопре облаците):

Questi attacchi avvengono a ridosso dei luoghi più noti di aggregazione omosessuale, appena fuori, a dimostrazione che non serviranno telecamere, non serviranno gli stuart o i vigilantes invocati spesso da alcuni. (…) Dobbiamo prendere in mano questo problema e dimostrare la nostra capacità di elaborazione politica profonda, la nostra idea di città, la nostra idea di sicurezza, di integrazione, di rispetto delle diversità. Subito.

Правни пречки во Италија

Има неколку недостатоци од правна гледна точка. Во октомври, минатата година, Собранието го одби законот против хомофобијата. Оваа година, во март, жалба за одобрување на брак помеѓу хомосексуалните парови, поднесена од многу граѓани и организации,беше одбиена од уставниот судот.

Tomblog, „првиот италијански геј блог“, пишува:

Sono convinto di una cosa: che il nostro prestigioso Parlamento, prima di varare una qualsiasi legge contro l’omofobia, stia aspettando che ci scappi il morto.

Виножито над Европа 2010

Блогот Queerblog ги дава резултатите од Виножито над Европа, студија која излезе во мај од ИЛГБТА (Интернационална асоцијација на хомосексуалците) што покажува дека Италија е меѓу земјите со најлош рејтинг во врска со правата на хомосексуалците.

Според Виножито над Европа, Шведска со 10 поени е држава која е најпријателски настроена спрема хомосексуалците. Русија и Украина со -2 поени се на најдолното место на листата, додека Италија е скоро на дното на листата со 1 поен. Преземете го целиот документ (пдф) [англиски].

Фрагментарно движење

Како и да е, не секој ја префрла одговорноста за неуспехот во донесувањето на закон против хомофобија само на судските и законодавните службеници.

Франческа Тогнети, која пишува за Gay.tv, е убедена дека движењето направило грешка што на прво место ги ставија хомосексуалните бракови пред да се донесе одлука за законот против хомофобијата:

Di chi è la colpa? Del Parlamento, certo. Dell'agenda politica, ovvio. Ma in fondo è anche colpa nostra. Perché abbiamo scordato non il problema, bensì la lotta per la soluzione. Abbiamo inseguito una nuova battaglia, quella dei matrimoni gay, tralasciando di continuare a combattere quelle rimaste in sospeso, smettendo di parlare, per esempio, di una legge anti-omofobia.

Ora sta arrivando l'estate: i locali tirano fuori i tavolini, si fanno gli aperitivi all'aperto, la notte si cammina per le vie affollate, si cazzeggia davanti alle discoteche. Arriva l'estate con tutti i suoi flagelli: caldo, tormentoni dance, zanzare. E omofobia.Non è del tutto casuale infatti il fatto che l'anno scorso si sia assistito a un picco di aggressioni a carattere discriminatorio; a tale impennata ha senz'altro contribuito una buona dose di imbecillità e spirito d'emulazione, ma questo non basta a spiegare il boom del fenomeno. E’ probabile che, ad aggravare il bilancio, sia stata anche la variabile “stagionale”. D'estate si vive fuori, i locali aprono, le discoteche scoperchiano i tetti, i gay, come tutti, camminano mano nella mano, si incontrano, si baciano. Sono visibili, sono un bersaglio.

Не земајќи ја во предвид геј асоцијацијата, има и други луѓе кои придонесуваат за да се издејствува политичка победа:

Little Prince(ss), писател на колективниот блог Noirpink, на кој се собрани неколку интервјуа од активисти на тема хомосексуални бракови, во разговор кажа:

Per fare il punto sulla situazione del movimento… beh, è messo malissimo: una grande associazione con migliaia di iscritti (Arcigay) e pochissimi volontari (il paradosso si spiega con il fatto che in Italia per entrare in un sex bar gay devi avere la tessera dell'associazione politica Arcigay… fatto sconosciuto al pubblico non gay, ma che crea da decenni incredibili polemiche e guerre fratricide) e tantissime associazioni locali, spesso minuscole, che passano il tempo a insultarsi a vicenda.
Credo che questo spiega almeno in parte il fallimento delle politiche intraprese da quasi tutte le associazioni e i successi clamorosi di Rete Lenford e Certi Diritti [promotrice del ricorso alla Corte Costituzionale], che con pochissime forze hanno ottenuto molto… semplicemente evitando di perdere tempo nel polemizzare con gli altr

Момент за да се сплотиме сите

Парада во Рим 2010: Секој бакнеж е револуција

Сега, напорите се фокусирани кон протестите за новиот бран на хомофобијата и признавање на правата на хомосексуалците.

Градот Рим ќе организира Парада во Рим на 3 јули, додека националната геј парада ќе се одржи во Наполи.

Официјалната Фејсбук страна има неколку коментари поврзани со хомофобични настани во Рим и легислацијата за хомосексуалците.

Фабио Роси, коментира на Фејсбук страната:

io spero che si riesca a risolvere qualcosa. sicuramente non sara’ una legge a fare cambiare testa alle persone ma sicuramente funzionera’ da deterrente. finche’ non sara’ pensiero comune che le minoranze (qualsiasi esse siano) si possono non condividere ma vanno rispettate sempre e comunque andra’ sempre male. bisogna stare attenti perche’ la storia si ripete

Лаура Вентурини пишува:

vedi Fabio, sarebbe bello, se domattina Berlusconi si alzasse e dicesse: “oggi facciamo un decreto legge contro l'omofobia” ma è come dire che credi a Babbo Natale, superati i 10 anni, sei fuori tempo massimo. Le leggi servono a poco o niente, siamo in Italia. Se ci fosse sarebbe meglio, la violenza personale e le percosse sono reato comunque e non mi sembra che a Roma stiano facendo a gara per risolvere gli atti di omofobia degli ultimi 2 anni. Serve una capillare “alfabetizzazione”, bisogna educare i giovani (e i meno giovani) al rispetto dell'altro da sé.

Во Италија, патот до признавање на правата на хомосексуалците е долг и ќе треба да се оди уште многу години. Во меѓувреме треба да се направи уште многу.

Манифестот на парадата во Рим 2010 наречена „Секој бакнеж е револуција“ – Ogni bacio una rivoluzione- го навестува следното:

Alla crisi della politica e delle sue formule, dei suoi luoghi e dei suoi contenuti rispondiamo che ci prenderemo quel che è nostro e che ci spetta come cittadine e cittadini di questo Paese e dell'Unione Europea, che lotteremo e incalzeremo le istituzioni senza curarci del loro colore e delle loro logiche di governo, nella convinzione che chiunque sia il governante di turno i diritti di parità e di libertà non sono materia negoziabile e si affermeranno nella loro pienezza solo attraverso il riconoscimento delle persone LGBTIQ e delle loro specificità