Имајќи ги предвид последиците од вооружениот конфликт во Колумбија, за жртвите на тој конфликт може да биде многу тешко. Преживеаните и бегалците мораа да избегаат од својата земја и да ја преминат венецуелската граница со цел да им пружат  безбедност на своите семејства. Меѓутоа, дури и тогаш ситуацијата не се подобри. Проблемите на имиграцијата, невработеноста, сиромаштијата и другите форми на небезбедност имаа лошо влијание врз квалитетот на животот на овие семејства.

Во рамките на заедниците, децата можат да бидат најранливи, но засега имаат огромен потенцијал кој треба да се развие. Групата Анкла2, која беше претставена на Глобал Војсис минатата година, добро ја разгледа оваа можност и им обезбеди работилница на групата деца бегалци во гратчето по име Ел Нулја, кој се наоѓа покрај границата меѓу Венецуела и Колумбија. Убавите пејзажи на регионот беа бекграунд за работилницата, која ги научи децата како да им пристапат и како да ги ценат деталите на секојдневното живеење, а меѓудругото и  да им развие чувство на припадност во заедницата. Ова го претставија преку фотографија и креативно пишување.

Така, на блогот Еl Nula por la Paz [шпански] е прикажано искуството и резултатите од овие работилници, при што се прикажува и приказната на заедницата, која честопати се игнорира од конвенционалните медиуми.

На сајтот може да се прочита:

Detrás de las hermosas formaciones geográficas que se observan desde que se entra a El Nula, se crean una serie de preguntas, ya que la imagen que se tiene desde la capital y otras provincias venezolanas no es muy positiva del todo, ¿cómo vive la gente del pueblo?, ¿por qué esa imagen negativa de sus habitantes?, ¿cómo se entretienen los niños?, ¿cuáles son las ventajas de sobrevivir en esta controversial población?

Por medio de la fotografía y la redacción de algunos textos que acompañan a las fotos podemos notar como los niños van más allá de lo que comúnmente puede verse en el pueblo, pues el contacto humano y la querencia de un pueblo en paz nos sirve para darnos cuenta en cómo la luz de sus miradas traducen el universo ideal que está dentro de sus visiones futuras.

Некои од учесниците на работилницата се претставени на блогот. Клеида, која има тринаесет години, избра да фотографира и да пишува за кравите кои ги гледа во нејзината заедница.

Фотографија на Клеида (искористена со дозвола)

Yo voy a escribir sobre las vacas. Las vacas dan leche y de la vaca que estoy escribiendo la vi cuando íbamos para La Playita y la vaca tenía un becerrito recién nacido, y un perro se estaba comiendo la placenta de la vaca. Le tomé la foto y nos fuimos del lugar donde estaba la vaca y el becerro, y me gustó ver el becerrito tan lindo que tenía.

Алваро, кој има четиринаесет години, ја фотографираше мајка му и постот го нарече : „Мајка ми е како роза(и) “:

Фотографија на Алваро( искористена со дозвола)

La foto la tomé porque es mi mamá y porque yo la quiero mucho. La otra foto se la tomé a mi vecina porque es muy amable con las personas y le enseña a los de tercera edad y a los niños, por eso me gusta tomarle a mi mamá a la vecina y a los animales, a las cosas, y a las personas que fueron para el curso de fotos. Al profesor Álvaro y a las personas de la calle y a los conocidos, a Ingrid. La foto que más me gustó fue la de mi mamá y la de Ingrid.

Фотографија на Анкла2 (искористена со дозвола)

Проектот беше  пречекан со восхит и од страна на останатите во граѓанската медиумска заедница. Дејвид Сасаки објави пост за овој проект, во кој меѓудругото многу се пишува и за актуелниот конфликт и бегалците:

Она што ми се допаѓа кај овој проект е тоа што не го претставува гратчето Ел Нулја како воена зона како и секоја друга онлајн референца за заедницата. Ел Нулја се прикажува од очите на оние кои живеат таму. Кога понатаму ќе се случи трагедија, младите луѓе од Ел Нулја ќе знаат како да користат онлајн алатки со цел да ја развијат свеста кај луѓето и да бараат помош. Но, дотогаш тие исто така ќе знаат како да ја развијат свеста за добрите работи во својот живот.