Аргентина: Земја на доселеници и иселеници
Во Аргентина постои една изрека која гласи : “ Мексиканците водат потекло од Ацтеките, Перуанците од Инките, а Аргентинците од чамците .” Аргентинскиот писател Хорхе Луис Борхес велеше дека “Аргентинците се Европејци кои се родени во прогонство.”
Денес, Аргентина е земја изградена од страна на доселеници, главно Европејци кои избегале од војна и глад во првата половина на 20-от век. Тие заминале од Шпанија, Италија, Франција, Велс, Германија, Русија, Полска и изградиле домови во богата и огромна земја полна со можности. Резултат на ова доселеништво беше заедница која копнееше по татковината која ја остави зад себе и која не делеше заедничка традиција.
Споменик на доселеник во Росарио, Аргентина. Фотографирана од Пабло Давид Флорес и искористена со дозвола од Creative Commons. http://www.flickr.com/photos/pablodavidflores/534949058/
Последните три децении од векот донесоа нови доселеници, овој пат, главно од соседните земји, но исто така и од Кореја, Јапонија, а подоцна и од Украина. Економските услови во земји како Перу, Боливија и Парагвај ги турнаа своите граѓани да бараат подобар начин на живот во земја која е слична на оние во регионот и која бргу се развиваше.
Во текот на 70-те години на 20-от век Аргентина беше управувана страна на воена хунта. Во тој период, многу интелектуалци и активисти беа принудени да бираат помеѓу прогонство и смрт. Тие заминаа, проширувајќи го културниот дофат кон Европа. Во новото столетие, по политичката и економската криза од 2001, многу млади луѓе го преполнија Езеиза, меѓународниот аеродром на Буенос Аирес, и кажаа збогум додека сонуваа за нов живот на друго место. Во кружно движење, Аргентинците заминаа за Европа, враќајќи се во првобитната татковина на нивните баби и дедовци.
Меѓутоа, враќањето во Европа не беше исто искуство за сите доселеници: бојата на нивната кожа, нивниот акцент, навиките и способноста да се прилагодат кон новата стварност се фактори кои ќе одлучат како тие ќе бидат прифатени во нова држава. Разликата помеѓу Аргентинците кои се прифатени во странство и Аргентинците кои ги прифаќаат оние од странство може да биде многу очигледна. Како што шпански коментатор на блогот Вагонетас пишува:
Los problemas de acceso a nuestro país de ciudadanos argentinos son mínimos, además es mal ejemplo, porque Argentina siempre ha caído y cae muy bien a todos los españoles (no lo digo porque otros no, pero siempre hay paises que caen mejor).
Од време на време, други латиноамерикански доселеници ги доживуваат подемите и падовите на животот во Аргентина. Блогот на групата Somos Paraguayos собира приказни од Парагвајците кои живеат во странство, а неговиот дел за придонеси од оние кои живеат во Аргентина отсликува носталгија за нивната татковина, приказни за тешкотиите при прилагодувањето, но и благодарност за можностите. На пример, Вилсон Жаке пишува: “Ти благодарам Аргентина ” и раскажува за иселувањето на неговото семејство каде тој ги завршил неговите студии, сега е во брак и очекува дете.
Хуан Пабло Менесес е чилеански новинар кој живее и работи во Буенос Аирес. На својот блог Cronicas Argentinas тој посвети низа статии за опишување на денешниот живот на доселениците во јужноамериканската земја. Тој пишува:
Están los descendientes de inmigrantes que vinieron hasta la Argentina en barco que, muchas veces, recuerdan con orgullo esa argentina hecha por sus abuelos. Están los argentinos que en los últimos años se han ido del país, y que aseguran estar felices del viaje y de la no-vuelta, y recomiendan a Ezeiza como la única salida. Están los inmigrantes de los países limítrofes, la próxima primera minoría argentina, quienes se fortalecen bajo la lluvia de críticas. Están los que aseguran que Argentina sí es un país generoso, y quienes se oponen terminantemente a esa afirmación. Están casi todos.
Има такви потомци од доселениците кои со гордост ја паметат Аргентина изградена од страна на нивните баби и дедовци. Има и такви кои во изминатите две години ја напуштиле земјата и кои изјавуваат дека се среќни и дека не се враќаат назад. Тие ја препорачуваат Езеиза како единствен излез. Има доселеници од соседните земји, првото малцинство во Аргентина кое станува посилно со огромниот број на критики. Од една страна, има такви кои уверуваат дека Аргентина е дарежлива земја, а од друга страна оние кои силно се противат на таа изјава. Ги има секакви.
Разновидноста на искуствата и потеклото на новите доселеници создава заплеткана реалност која е тешко да се разбере, особено во земја чија форма постојано се менува. Како што во денешно време преселувањето се зголемува, Аргентина ќе треба што побргу да се соочи со фактот дека таа била и сé уште е земја создадена од луѓе кои сакале да создадат дом во нова земја. Разбирањето на различните искуства на доселениците ќе помогне да се создаде нација сплотена и збогатена со културната разноликост.
