Психолошкиот напор на дигиталниот активизам
Иранското Зелено движење започна во 2009 година кога граѓански групи обвинија владини функционери за измена на исходот на националните избори. Граѓаните и активистите се собираа на улиците да протестираат и се потпираа на социјалните мрежи како Твитер да ја шират нивната порака и да координираат акции. Кога владата се обиде да ги контролира медиумските вести за тоа што се случува во земјата, активистите користеа алатки за заобиколување на блокадите за веб-сајтови и за поширока дистрибуција на содржини кон светот, често со помош на поддржувачи од други делови на светот.
Ова беше едно од првите движења со големи размери каде новите медиуми служеа како платформа за координација и комуникација меѓу активистите и играа витална улога во покажувањето на светот што се случува на теренот. Следното сведоштво доаѓа од Камеран Ашраф, американски граѓанин со иранско потекло кој живее во САД и кој помогнал во овоможувањето комуникација и размена на информации за активистите и учесниците на протестите во текот на овој период.
Мојот блог беше тивок веќе подолго време. Причините лежат во постот што сега ќе го напишам.
Од 2009 до 2011 г. играв клучна улога во иранското Зелено движење од страна на Интернет. Ова ми донесе многу можности, како да станам ко-основач на Аксес нау (AccessNow), медиумско внимание (вклучително од иранската влада) и длабоки врски со истомисленици. Ми помогна да ги обликувам моите страсти и желба да направам нешто добро на овој свет, да разберам повеќе за тоа кој сум и како го гледам светот. Арно ама тоа за мене беше и психички катастрофално и нешто со кое сè уште се обидувам да се справам.
Има различни видови дигитални активисти. Некои се фокусираат на Твитер или ширење информации. Други мобилизираат поддршка на Фејсбук. Дел прават постери, мотивациски видео-клипови, или применуваат други таленти. Некои, меѓу кои и јас, обезбедуваат директна технолошка поддршка за движења и активисти во земјата. Нашиот тим обезбедуваше сигурен хостинг на дузини клучни веб-сајтови и поддршка на клучни репортери и активисти во земјата, а јас овозможив над 3 милиони симнувања на видео-клипови од Иран, меѓу другите активности. Бев на повик 24 часа на ден од 2009 до 2011 година и многу ретко се случуваше да спијам повеќе од 4 часа на ноќ.
Ако ви звучи како да се фалам или се дујам, знајте дека не го правам тоа – ова е дел од мојот процес на заздравување и соочување со чувството дека немам направено доволно, немам помогнато доволно, дека не сум доволен. Има нешто во врска со географското оддалечено материјално вмешување кое ги турка човековите чувства кон маргините, до точка кога телото живее според друга временската зона и единствено нешто што ве мотивира чистотата на самата помош.
Многу се зборува за дигиталниот активизам и способноста која Интернет ни ја овозможува да помогнеме, малку се зборува за цената што ја плаќаат оние кои помагаат. Поради екстремната виртуелна близина, се појавуваат интензивни чувства на неадекватност и став дека „не правам доволно“. Правите што можете, си го нарушувате здравјето – луѓето кои ги поддржувате и чија дигитална сигурност зависи од вас се соочуваат со сите ризици кои вие ги искусувате само посредно. Ја препознавате сериозноста а истовремено и апсурдноста, кога секојдневни пречки како кога ќе заглавиш во сообраќај стануваат вонредни моменти во кои гледате што е „навистина важно“ во светот. Константно фокусирање на она што е „навистина важно“ значи дека често ја занемарувате секојдневната страна на она што е „навистина важно“ – вашето ментално здравје, односите со семејството и пријателите, како и време за забава да се опуштите. Задоволството од нормални разговори, апсурдите на секојдневниот живот, сонцето, ѕвездите, прегратките, сите полека се раствораат додека започнувате да ја живеете кризата и реалностите на други луѓе кои живеат илјадници километри од вас. Овие вознемираности се интернализираат и се изразуваат преку гнев, нервоза, истресување – што и го правев.
Сепак се работи „за каузата“, после сè. Тоа движење кое ќе го поправи светот, кое ќе ги исправи страшните неправди кои се случуваат секојдневно. Да ги одмазди уапсените пријатели, измачуваните или убиените. Го живеете, дишете, јадете, чувствувате, допирате, било што поврзано со тоа. Моментите кога не сте на компјутер се трошат на телефонски јавувања, смс-и, или средби лице в лице и настани. Телото ми беше во Лос Анџелес, но умот ми беше во Иран. Кога сте толку поврзани со нешто со нешто со кое што сте неповрзани е, верувам, длабоко вознемирувачко за вашата психа. Порано или подоцна работите добиваат смисла и вашиот ум разбира дека гледа и чита едно нешто, а живее друго. И доаѓа момент кога тоа само ќе ви се случи – ви „се стемнува“. Исчезнувате. Не кажав никому. Престанав да одговарам на е-пошта, смс-и и телефонски повици. Тоа беше целосен слом од којшто сè уште се опоравувам. До денешен ден го вртам мобилниот со лицето надолу и го држам звукот исклучен бидејќи го асоцирам со многу трауми и лоши вести.
Цела година молчев, одев на психотерапевт, но си држев сè во себе. Неколкумината на кои им се доверив можеа само од далеку да се обидат да разберат, на сличен начин со кој сочувствуваме со некој кој изгубил сакана личност додека ние сме сè уште цели. Иако не го сфатив тоа на времето, еден добар пријател и важен активист ми кажа пет збора кои полека се вградија во мене: Ти го направи својот дел.
Тоа беше тоа. Ти го направи својот дел. Си ги повторував тие зборови – ти го направи својот дел – дење и ноќе. Тоа беше моето Зелено движење – во кое застанав за себе. Беше правилно, но не беше просветление. Не ме излечи и не ми овозможи затворање на случајот. Но ова ми отвори врата низ која можев да видам што имам сторено и да сфатам дека тоа беше она што можев во тие услови. Јас го направив својот дел. Си дадов одговор на прашањето што си го поставив во јуни 2009 година: Што ќе им кажеш на твоите деца ако прашаат што стори ти кога Иранците излегоа на улиците? Сега можев да го одговорам ова, како да не го знаев цело време: јас го сторив мојот дел. Можев да останам ангажиран во дигиталниот активизам, но на начини кои оддаваат почит и на каузите што ги поддржувам, но и на самиот себе.
Секој дигитален активист вклучен во активности во земјата на поинаков начин ќе се соочи со стресови. Траумата од кризата на далечина ќе има уникатни реперкусии поради нивните уникатни психолошки профили. Ова е различна, но исто така херојска страна на дигиталниот активизам, многу оддалечена и скриена од идеалите на приватност, сигурност, демократија и човекови права. Тоа е личен хероизам кој малкумина го гледаат а само една личност го чувствува.
Накратко ја споделив мојава приказна како средство да се отвори реален дијалог за менталното здравје и дигиталниот активизам, нешто што посакувам да го направев многу порано и што би морало да биде дел од алатникот и обукатана секој активист. Сите дигитални активисти имаат сопствена приказна, сопствена исповед која ќе им овозможи да продолжат по патот кон чувство на лична нормалност и целосност. Ова е почетокот на мојата.
Овој напис е од Адвокс, проект на Глобал војсис со сопствен сајт за бранење на слободата на говор и против онлајн цензурата. · Сите написи
Категории

Започни ја конверзацијата
Овој напис е од Адвокс, проект на Глобал војсис со сопствен сајт за бранење на слободата на говор и против онлајн цензурата. · Сите написи
Категории
11 февруари: Денот кога го враќаме ударот

Придружете ни се!
Месечна архива
- јануари 2021 1 напис
- октомври 2020 1 напис
- јули 2020 1 напис
- мај 2020 1 напис
- април 2020 2 написи
- март 2020 3 написи
- февруари 2020 2 написи
- јануари 2020 2 написи
- декември 2019 2 написи
- октомври 2019 1 напис
- септември 2019 1 напис
- август 2019 1 напис
- јули 2019 1 напис
- јуни 2019 1 напис
- мај 2019 3 написи
- април 2019 1 напис
- март 2019 8 написи
- февруари 2019 5 написи
- јануари 2019 4 написи
- декември 2018 1 напис
- ноември 2018 5 написи
- октомври 2018 9 написи
- септември 2018 4 написи
- јули 2018 2 написи
- јуни 2018 1 напис
- мај 2018 3 написи
- април 2018 5 написи
- март 2018 3 написи
- февруари 2018 12 написи
- јануари 2018 19 написи
- декември 2017 1 напис
- ноември 2017 2 написи
- октомври 2017 6 написи
- септември 2017 1 напис
- август 2017 7 написи
- јули 2017 4 написи
- јуни 2017 5 написи
- мај 2017 11 написи
- април 2017 8 написи
- март 2017 27 написи
- февруари 2017 5 написи
- јануари 2017 7 написи
- декември 2016 3 написи
- октомври 2016 1 напис
- јули 2016 2 написи
- мај 2016 3 написи
- април 2016 3 написи
- март 2016 3 написи
- февруари 2016 5 написи
- јануари 2016 15 написи
- декември 2015 18 написи
- ноември 2015 5 написи
- септември 2015 7 написи
- август 2015 1 напис
- јули 2015 1 напис
- јуни 2015 7 написи
- мај 2015 13 написи
- април 2015 10 написи
- март 2015 17 написи
- февруари 2015 46 написи
- јануари 2015 15 написи
- декември 2014 17 написи
- ноември 2014 5 написи
- октомври 2014 21 написи
- септември 2014 27 написи
- август 2014 27 написи
- јули 2014 38 написи
- јуни 2014 4 написи
- мај 2014 26 написи
- април 2014 8 написи
- март 2014 13 написи
- февруари 2014 5 написи
- јануари 2014 16 написи
- декември 2013 9 написи
- ноември 2013 3 написи
- октомври 2013 1 напис
- септември 2013 13 написи
- август 2013 18 написи
- јули 2013 16 написи
- јуни 2013 12 написи
- мај 2013 16 написи
- април 2013 22 написи
- март 2013 16 написи
- февруари 2013 55 написи
- јануари 2013 15 написи
- декември 2012 17 написи
- ноември 2012 20 написи
- октомври 2012 14 написи
- септември 2012 34 написи
- август 2012 41 написи
- јули 2012 33 написи
- јуни 2012 41 написи
- мај 2012 19 написи
- април 2012 29 написи
- март 2012 36 написи
- февруари 2012 41 написи
- јануари 2012 21 написи
- декември 2011 22 написи
- ноември 2011 20 написи
- октомври 2011 22 написи
- септември 2011 11 написи
- август 2011 68 написи
- јули 2011 32 написи
- јуни 2011 23 написи
- мај 2011 51 написи
- април 2011 25 написи
- март 2011 27 написи
- февруари 2011 39 написи
- јануари 2011 60 написи
- декември 2010 47 написи
- ноември 2010 23 написи
- октомври 2010 12 написи
- септември 2010 18 написи
- август 2010 28 написи
- јули 2010 38 написи
- јуни 2010 79 написи
- мај 2010 17 написи
- април 2010 23 написи
- март 2010 41 написи
- февруари 2010 27 написи
- јануари 2010 16 написи
- декември 2009 6 написи
- ноември 2009 12 написи
- октомври 2009 16 написи
- септември 2009 28 написи
- август 2009 15 написи
- јули 2009 20 написи
- јуни 2009 23 написи
- мај 2009 33 написи
- април 2009 7 написи
- март 2009 9 написи
- февруари 2009 7 написи
- јануари 2009 18 написи
- декември 2008 21 написи
- ноември 2008 17 написи
- октомври 2008 34 написи
- септември 2008 39 написи
- август 2008 34 написи
- јули 2008 68 написи
- јуни 2008 45 написи
- мај 2008 60 написи
- април 2008 58 написи
- март 2008 48 написи
- февруари 2008 6 написи
- јануари 2008 2 написи
- мај 2006 1 напис
Водич за 2.0 застапување: Алатки за дигитално застапување
Водичот за 2.0 застапување ги опишува некои од најдобрите техники и алатки кои дигиталните активисти може да ги користат како дел од нивната онлајн кампања за застапување.
Последни коментари
Зошто еден граѓанин на Македонија го прекрши ветувањето дека никогаш повеќе нема да протестира
Само напред Том, се гледаме на барикадите или на некоја плажа... Нема да им помине
Овој сноубордер беше изгубен 2 ноќи во снегот, но луѓето не можат да престанат да...
Thank you for translating my post!
Един народ - две държави!