По повод 35 годишнината од државниот удар во Аргентина, на 24 март беа одржани најразлични активности низ државата. Прославата ја одбележа јавниот обвинител Страсера којшто зборуваше за минатите воени дејствија и на крајот на говорот испрати порака до народот заедно со војската: „Nunca Mas“ [шпански] (Никогаш повеќе):

Señores jueces: quiero renunciar expresamente a toda pretensión de originalidad para cerrar esta requisitoria. Quiero utilizar una frase que no me pertenece, porque pertenece ya a todo el pueblo argentino. Señores jueces: ¡nunca más!

Марш на аргентинците на плоштадот де Мајо, комеморација на жртвите од државниот удар од 1976 година со којшто војската го презеде кормилото на државата. Буенос Аирес, Аргентина. Фотографија на Езекуиел Копел, авторско право Demotix (24/03/2011).

Во 2006 година, кога 24 март беше прогласен за државен празник, се појавија многу контроверзии, бидејќи зборовите „државен празник“ се со блиско значење на ден на свечености.  Дејвид Реј 11 [шпански] на неговиот блог напиша коментар осврнувајќи се со голема почит:

Lo que va en contra de toda norma del castellano y, asimismo, del sentido común, es que se erija como feriado (repito, “día festivo”) una jornada cuyo saldo histórico sea, supuestamente (según los mismos impulsores), para lamentar, repudiar, marchar, atacar, denostar… El claro ejemplo de esto lo resume el “feriado” del 24 de Marzo

Кога претходниот претседател Нестор Киршнер го презентираше проектот наиде на многу негодувања да истиот се признае со закон. Блогот на Луис Марија Маријано нè информира за тоа:

Varias organizaciones defensoras de los derechos humanos, habían planteado su resistencia porque consideraban que “feriado” es sinónimo de día festivo y en cuando al golpe militar, hay que recordarlo con “dolor, reflexión y lucha”.

Во 2006 година и Рубен Котлер го сподели своето мислење за скоро пропишаниот закон за празникот:

Cuando la semana pasada el gobierno nacional decretó que el 24 se convertiría en un día feriado, cierto escalofrío recorrió mi cuerpo.

Madres de Plaza de Mayo – Фотографија: Лаура Шнеидер

Поминаа пет години откако 24 март беше прогласен за празник, а оваа година на 24 март, четврток, му беше додаден и петокот 25 март како продолжен викенд. Ваквиот продолжен викенд повторно предизвика контроверзни полемики. Блогерот Tucumano in London [шпански] го искажа своето мислење:

Esta fecha que debería recordarnos lo que “nunca más debería pasar en Argentina”, hoy se ve totalmente desdibujado con un fin de semana largo no laboral para favorecer el turismo.

Меѓутоа, сите блогери не го делат истото мислење. Во нејзиниот блог, Агустина Тринидад вели:

Hoy para muchos es un día que nadie puede olvidar y que cada persona que nace se va enterar, porque como me dijo ayer alguien, “Quien olvida su memoria, esta condenado a repetirla”

Истото го кажува и Марија Клаудија Камби којашто во нејзиниот блог раскажува приказна за Мануел, син на исчезнатиот човек кој на крај го открива својот вистински идентитет:

Es día de reflexionar sobre la Memoria, la Verdad y la Justicia, sobre las historias épicas y sobre la grandeza de las historias mínimas, individuales.

Болем број граѓани се собраа во Буенос Аирес да го одбележат денот на најразлични начини, како што е прикажано на фотографиите на Езекуел Копел, Алехо Коста во Патрисио Марфи во Демотикс. Надвор од главниот град исто така се одржаа и други активности, како на пример во градот Росарио.  На улиците на Скалабрини Ортис, во присуство на гувернерот на Санта Фе и градоначалникот на Росарио, беше одржано традиционално посадување на дрва кадешто еднаш беше одржана церемонијата на Mothers of the Plaza de Mayo [шпански].

24 март. Засадување на дрва во Росарио. Фотографија: Лаура Шнеидер

Попладнето започна марш пред трговскиот центар Сан Мартин, пред Музејот на сеќавањето, а одеше до Споменикот на националното знаме каде што се собраа илјадници луѓе, спојувајќи ги оние коишто живееле за време на аргентинската воена диктатура со оние коишто знаат за тоа само од историските книги на Аргентина.