САД: Руските студенти блогираат за програмите за работа и патување
Секое лето, илјадници студенти од Русија, Украина и други земји од поранешниот Советски сојуз доаѓаат во САД за да учествуваат во програми за работа и патување во САД: Преку оваа програма на Стејт Департментот на САД студентите од одредени земји имаат можност да заработат работејќи во ресторани, хотели, одморалишта и продавници како и да патуваат низ САД, учејќи ја културата, запознавајќи нови луѓе и подобрувајќи го владеењето на англискиот.
Програмата е многу популарна. Според, СТАР Травел агенси (руски), годишно, околу 30.000 студенти од Русија учествуваат во овие програми. Бројот на украински учесници е скоро 11.000 студенти, пренесе „Економична правда“ минатата година.
За многу од овие млади луѓе, тоа претставува прв пат да треба да живеат сами. За многу од нив, тоа е прв пат да одат во странство. Кога доаѓаат во сосема нова култура, без многу пари, треба брзо да се снајдат како да преживеат, да најдат работа и место за живеење. Интернетот стана важна алатка во пронаоѓањето на компании за патување, во дискутирањето за вработување и сместување или едноставно само за споделување на нивните приказни од летото поминато во САД.
Подолу е статијата што ја напиша блогерот Татсиана (руски), за нејзината прва ноќ во САД, еден од победничките блогови на натпреварот за блогирање, организиран од (Меѓународниот центар за размена (МЦР), една од организациите која е одговорна за програмата:
[…] Итак. 11 часов вечера, я одна, со мной все мои документы и деньги. И следуя указателям я нашла airtrain … Людей было мало, и поэтому почему то было еще страшнее … В airtraine я познакомилась с бразильским парнем, которому 30 лет. Он фотограф и был в Сан-Франциско… Он тоже в Нью-Йорк едет, и когда я сказала, что я впервые сдесь, начал мне все объяснять: как купить билет на поезд и так далее.)))
[…]
12 ночи. Где ночевать? Искать хостелл? Одной? Ночью?
Ужасно устала, хочу принять душ и спать…Бразильский парень, Цезар, прeделожил пойти в хостелл, куда он забронировал билеты. Но самое интересное, что мы очень долго с ним искали, где этот хостелл находится. … хотелось расплакаться! Как же я устала. Вышли на улицу. Пятница. Много людей. Все гуляют, отдыхают! И жутко страшно! Но оттого, что я с Цезаром, я не могу расплакаться и показать, что мне страшно!) Я же смелая, я же в свои 19 лет решилась на это, одна)
Наконец-то мы нашли этот хостелл, и оказалось, что для меня нет свободной кровати. Тогда Цезар предложил мне спать на его кровати, а он постелит себе на полу. Я была в шоке от того, насколько он благороден. Но все равно страшно!
ОК. 22 часот е, јас сум сосем сама, со мене ги имам сите мои пари и документи. Следејќи ги патоказите го најдов Ертреин … имаше неколку луѓе и некако тоа ме исплаши уште повеќе… Во возот (Ертреин) сретнав еден Бразилец, кој имаше 30 години. Тој е фотограф од Сан Франциско… И тој патуваше кон Њујорк и кога му кажав дека ова ми е прв пат тука, почна да ми објаснува сѐ: Како да купам карта за воз, итн. )))
[…]
Полноќ. Каде да преспијам? Да барам ли хостел? Сама? Навечер? Ужасно сум уморна, сакам да се истуширам и да си легнам.
Бразилецот, Цезар, се понуди да ме однесе во хостелот, во кој тој резервирал. Интересно, многу време ни требаше да го најдеме хостелот. Ми се плачеше. Колку бев уморна. Одевме по улиците. Петок. Многу народ наоколу. Сите се забавуваат! А јас сум престрашена! Но бидејќи бев со Цезар, не смеев да заплачам и да покажам колку сум исплашена! Храбра сум, на 19 години, имав храброст да го направам ова, сама.
На крајот го најдовме хостелот, но испадна дека нема кревет за мене. Цезар ми го понуди неговиот кревет, а тој си направи кревет на подот…бев шокирана колку беше благороден. Но сепак, бев исплашена…
Според правилата на програмите за работа и патување, учесниците мора да имаат работна понуда од американски работодавец пред да дојдат во САД. Но многу често, од различни причини, студентите ги губат почетните работи и мораат да бараат нова работа, што не е лесна задача. Еве што блогерот таксосвова, кој е ѝ многу добар фотограф, напиша (руски) за преживувањето во Њујорк.
Сегодня с утра я поехал менять оставшиеся русские рубли… За 1800 рублей я получил $42. Теперь у меня хватит денег на безлимитную MetroCard на одну неделю. А метро для большого города – это все. Представляете, сегодня я сытый. Никогда не думал, что так буду радоваться еде. Нашел дешевое китайское кафе, где за $4.50 получаешь тарелку пластиковую, разделенную на 5 секций, в них можно положить любое блюдо. Я поел салат, яишницу, мясо и еще какие-то приколюхи. Потом сидел и получал удовольствие от заполненного желудка.
…кажется, что даже бомжи и бичи в НЙ никогда не унывают. Ходят веселые…сегодня вот в поезде чувак лет 50 ходил и просил денег. Я тоже неунывающий русский безработный. Продолжаю писать письма, заполнять анкеты, звонить…
Ова утро отидов да ги разменам последните руски рубљи… за 1.800 рубљи добив 42 долари. Сега имам доволно да купам неограничена карта за метро за една недела. А метрото е сѐ, во голем град. Денеска не сум гладен, можете ли да замислите? Никогаш не сум мислел дека можам да бидам толку среќен за храна. Најдов едно евтино кинеско кафуле, каде за 4,50 $ добивате пластична чинија поделена на пет дела и можете да си ставите од секое јадење. Јас земав салата, омлет, месо и уште нешто. Тогаш, само седнав таму, и уживав во полниот стомак.
…Изгледа дека дури ни бездомниците во Њујорк никогаш не губат надеж. Се шетаат наоколу среќни… на пример, денеска, еден човек околу 50 години, просеше во воз. И јас сум безгрижен невработен Русин. Продолжувам да пишувам писма, потполнувам апликации и телефонирам…
Изгледа три месеци е доволно за повеќето млади луѓе да се навикнат на околината. Понатамошните натписи на блогери од оваа програма, се во главно за луѓето кои ги запознале и искуствата кои ги стекнале. Блогерот ЈесНоу од Новосибирск пишува (руски) за нејзината работа во Волмарт во Питсбург, Пенсилванија и за нејзините колеги:
Я проработала только 3 недели…Уже привыкла и к самой работе, и к людям. Первую неделю каждый, с кем я работаю казался мне целой историей, … а теперь они мне кажутся обычными людьми. И мы говорим с ними на обычные темы, делаем обычные вещи. […]
В нашей команде работает около 20 человек. Конечно, рассказывть о каждом глупая и скучная затея. Но есть те, о которых я буду вспоминать и я знаю об этом уже сейчас.
[…]
Mike. … Когда он узнал, что мы … русские, у него тут же возникло целая куча вопросов: можно ли пить водку по утрам? какое у нас традиционное блюдо? холодно ли в Сибири? есть ли у нас черные? правда, что у нас плохие тюрьмы?… Но что самое хорошее в нем, так это то, что он не только спрашивает и выслушивает ответы, но и рассказывает мне об Америке. Точнее о Питтсбурге. Например, где самые лучшие пиццерии, в каком районе живут самые добрые люди, какое пиво самое вкусное и тому подобное…
[…]
Работев таму само три недели…веќе сум навикната на самата работа и на луѓето. За време на првата недела, секоја личност што работеше таму ми изгледаше како цела приказна… но сега тие се само обични луѓе за мене. Дискутираме за обични работи со нив, правиме обични работи. […]
Во нашиот тим има 20 луѓе. Се разбира, смешно е и досадно да зборувам за секој од нив. Но има луѓе на кои ќе се сеќавам и веќе го знам тоа.
[…]
Мајк…штом дозна дека ние… сме Руси, имаше еден куп прашања за нас
Во ред ли е да се пие вотка наутро? Кое јадење ви е традиционално? Ладно ли е во Сибир? Имаме ли црни луѓе? Вистина ли е дека нашите затвори се лоши? … но важно е дека тој не прашуваше само, туку и ми кажуваше за Америка. Особено за Питсбург. На пример, каде е најдобрата пицерија, кое маало има нај пријателски расположени жители, кое пиво е најдобро, итн…
[…]
Многу блогери нагласуваат дека програмата за нив е можност пред сѐ да стекнат искуство, нови емоции и импресии. Екатерина Бајутина од Лугаск за нејзиното враќање во Украина напиша:
Прилетев в Украину и поразмышляв над всем случившимся, я поняла, что США – та страна, где такие студенты, как мы с вами, становятся взрослей на пару лет после пройдённых трудностей, становятся самостоятельней и сильней. В памяти остаются самые тёплые и яркие моменты, увиденное ещё долго будет сниться чудесными картинками, а приобретённый опыт всегда пригодиться в жизни.
Откако се вратив во Украина и размислив за сѐ одново, сфатив дека САД е земја каде студентите како ти и јас (созреваат) по пребродувањето на предизвиците – стануваат понезависни и посилни. Сеќавањето ги чува најтоплите и најпријатните моменти, и тоа што сте го виделе ќе ви се враќа повторно и повторно во вашите убави сништа, а стекнатото искуство секогаш ќе ви користи во понатамошниот живот.
Овој напис е дел од RuNet Echo, проект на Global Voices со кој се интерпретира рускиот интернет. Сите написи ·
