Интернет е виновен
Руските медиуми и блогсферата размислуваат кој е одговорен за националистичките немири во Москва [1] [руски] во средината на декември. Некои тврдат дека радикалните националисти го експлоатирале гневот на фановите на фудбалот, другите бараат виновници меѓу самите фанови, а блогерите се сомневаат [2] дека Кремаљ ги поттикнува насилните настани. Но властите пронајдоа свое жртвено јагне – Интернетот.
„Немири врз основа на Интернетот истекоа на Московските улици, […],” статијата [3] [руски] на РИА Новости, државна новинарска агенција, пишува. Оваа приказна е исто така повторена од руските безбедносни сили.
Еден извор од безбедносните сили им кажа на РИА [4] [руски] дека по немирите тие ја засилиле употребата на е-пошта и социјалните мрежи за мониторинг да ги идентификуваат националистичките пораки. Покрај тоа, техничките служби на ФСБ (Федерална служба за безбедност) и Министерството за внатрешни работи се обидоа да ги идентификуваат корисниците на Интернет кои „шират провокативни озборувања за неодамнешните настани во Москва“, велат изворите.
РИА Новости, исто така, истакна дека непотврдените озборувања и покривањето на социјалните мрежи на настаните ја делат одговорноста за немирите заедно со тие што шират омраза и поттикнување. Ова реакција на исходот од главните настани ја отсликува реакцијата на главните медиуми за покривањето на стапката на смртност која се зголемува во Москва [5] за време на летните пожари кога блогерите беа обвинети за ширење паника.
Менаџерите на Руската социјална мрежа реагираа соодветно. Владислав Тсиплукин, потпарол на руската социјална мрежа Вконтакте.ру, изјави [6] [руски] платформата има 600 модератори одговорни за надгледување и отстранување на групи со говор на омраза. Тсипулкин исто така изјави дека Вконтакте.ру е во тесна соработка со руските безбедносни служби.
За разлика од Вконтакте.ру, Livejournal.com, најпопуларната блогерска платформа во државата, е повеќе реактивна отколку проактивна во отстранувањето на говори на омраза. Администраторот не ги модерира мислењата, но се потпира на „Тимот за злоупотреба“ кој носи одлуки врз основа на поплаките од корисниците. Неколку денови по немирите, Livejournal.com воведе построги правила [руски] [7] за говорите на омраза и ја нагласи нивната нетолерантност за сите содржини насочени кон етничките малцинства. Во исто време, Livejournal.com суспендира блогови од најмалку три популарни политички блогери (pilgrim_67 [8], rakhat_aliev [9], sadalskij [10]).
Лажен мирис
Покрај обвинувањето на Интернетот – што е многу погодно за руските власти како во поглед на оправдување на цензурата на Интернет и идентификување на главниот предизвикувач на настаните – официјалниот дискурс сугестираше дека Интернетот стана огранизирана алатка за групи радикални националисти кои манипулираат со народот. Спротивно на тоа, опозицијата се сомнева во Кремљ за организирање на немирите. Но, и двете објаснувања може да бидат погрешни.
Дури и ако е вклучена некоја посебна организација, главен актер се уште е самиот народ. Вирусна дистрибуција на пораки се случи во хоризонтална животна средина.
Според сложената теорија [11] [англиски], една од карактеристиките на сложен систем (на пр. социјална мрежа) е дека интеракциите во системот се нелинеарни. Тоа значи дека малите причини (не секогаш се изразени од почетниот координативен центар) може да имаат големи резултати. Со други зборови, да запали оган, на човек не му треба многу моќ туку соодветни услови за оган.
Откако мрежите ке добијат доволно висок износ на ксенофобија, гнев и непријателство, оваа мрежа нуди плодна средина за пожар од омраза. На пример, Џошуа Гојдстајн и Јулијана Ротич ја опишаа [12] [англиски] улогата на мобилните текстуални пораки во насилството во Кенија во 2008 година како алатка на „вирална омраза.“
Многу нови медиски експерти зборуваат [13] [англиски] за предностите на водечките мрежни организации. Парадоксално, водечките протести создаваат значаен предизвик. Државта нема со кој да преговара и мора да создаде претставник од другата страна. За време на немирите во Манеш можеме да забележиме како шефот на Московската полиција преговара со личност со маска, личност без лице [14], и, до иста мера, тоа што нема лице е многу претставително. Во овој случај, властите намерно ја измислуваат другата страна игнорирајќи го фактот дека протестите не се предизвикани од лажни лидери или комуникативни алатки, туку од страна на мрежното општество.
Национализмот како виртуелен спектакл
Детективските романи ни кажуваат дека секој злостор има свој мотив. Меѓу мотивите за Менешките немири се „вообичаените сомнежи“: лошиот квалитет на животот на мигранти од поранешната Советска република, социјална нестабилност и етнички стереотипи. Сепак, зголемената „популарност“ на немирите може да биде предизвикана не само од желба за учество во ксенофобична мобилизација, туку од обичната човечка досада, љубопитност и потребата за забава.
Онлајн просторот не е само платформа за комуникација, тука арена за виртуелен спектакл. Социјалните мрежи не се само простор за интеракција, туку и за забава. Многу експерти за комуникација објаснуваат дека дури и тешките вести може да бидат извор за забава и може да се опишат како
Интернет е виновен
Руските медиуми и блогсферата размислуваат кој е одговорен за националистичките немири во Москва [1] [руски] во средината на декември. Некои тврдат дека радикалните националисти го експлоатирале гневот на фановите на фудбалот, другите бараат виновници меѓу самите фанови, а блогерите се сомневаат [2] дека Кремаљ ги поттикнува насилните настани. Но властите пронајдоа свое жртвено јагне – Интернетот.
„Немири врз основа на Интернетот истекоа на Московските улици, […],” статијата [3] [руски] на РИА Новости, државна новинарска агенција, пишува. Оваа приказна е исто така повторена од руските безбедносни сили.
Еден извор од безбедносните сили им кажа на РИА [4] [руски] дека по немирите тие ја засилиле употребата на е-пошта и социјалните мрежи за мониторинг да ги идентификуваат националистичките пораки. Покрај тоа, техничките служби на ФСБ (Федерална служба за безбедност) и Министерството за внатрешни работи се обидоа да ги идентификуваат корисниците на Интернет кои „шират провокативни озборувања за неодамнешните настани во Москва“, велат изворите.
РИА Новости, исто така, истакна дека непотврдените озборувања и покривањето на социјалните мрежи на настаните ја делат одговорноста за немирите заедно со тие што шират омраза и поттикнување. Ова реакција на исходот од главните настани ја отсликува реакцијата на главните медиуми за покривањето на стапката на смртност која се зголемува во Москва [5] за време на летните пожари кога блогерите беа обвинети за ширење паника.
Менаџерите на Руската социјална мрежа реагираа соодветно. Владислав Тсиплукин, потпарол на руската социјална мрежа Вконтакте.ру, изјави [6] [руски] платформата има 600 модератори одговорни за надгледување и отстранување на групи со говор на омраза. Тсипулкин исто така изјави дека Вконтакте.ру е во тесна соработка со руските безбедносни служби.
За разлика од Вконтакте.ру, Livejournal.com, најпопуларната блогерска платформа во државата, е повеќе реактивна отколку проактивна во отстранувањето на говори на омраза. Администраторот не ги модерира мислењата, но се потпира на „Тимот за злоупотреба“ кој носи одлуки врз основа на поплаките од корисниците. Неколку денови по немирите, Livejournal.com воведе построги правила [руски] [7] за говорите на омраза и ја нагласи нивната нетолерантност за сите содржини насочени кон етничките малцинства. Во исто време, Livejournal.com суспендира блогови од најмалку три популарни политички блогери (pilgrim_67 [8], rakhat_aliev [9], sadalskij [10]).
Лажен мирис
Покрај обвинувањето на Интернетот – што е многу погодно за руските власти како во поглед на оправдување на цензурата на Интернет и идентификување на главниот предизвикувач на настаните – официјалниот дискурс сугестираше дека Интернетот стана огранизирана алатка за групи радикални националисти кои манипулираат со народот. Спротивно на тоа, опозицијата се сомнева во Кремљ за организирање на немирите. Но, и двете објаснувања може да бидат погрешни.
Дури и ако е вклучена некоја посебна организација, главен актер се уште е самиот народ. Вирусна дистрибуција на пораки се случи во хоризонтална животна средина.
Според сложената теорија [11] [англиски], една од карактеристиките на сложен систем (на пр. социјална мрежа) е дека интеракциите во системот се нелинеарни. Тоа значи дека малите причини (не секогаш се изразени од почетниот координативен центар) може да имаат големи резултати. Со други зборови, да запали оган, на човек не му треба многу моќ туку соодветни услови за оган.
Откако мрежите ке добијат доволно висок износ на ксенофобија, гнев и непријателство, оваа мрежа нуди плодна средина за пожар од омраза. На пример, Џошуа Гојдстајн и Јулијана Ротич ја опишаа [12] [англиски] улогата на мобилните текстуални пораки во насилството во Кенија во 2008 година како алатка на „вирална омраза.“
Многу нови медиски експерти зборуваат [13] [англиски] за предностите на водечките мрежни организации. Парадоксално, водечките протести создаваат значаен предизвик. Државта нема со кој да преговара и мора да создаде претставник од другата страна. За време на немирите во Манеш можеме да забележиме како шефот на Московската полиција преговара со личност со маска, личност без лице [14], и, до иста мера, тоа што нема лице е многу претставително. Во овој случај, властите намерно ја измислуваат другата страна игнорирајќи го фактот дека протестите не се предизвикани од лажни лидери или комуникативни алатки, туку од страна на мрежното општество.
Национализмот како виртуелен спектакл
Детективските романи ни кажуваат дека секој злостор има свој мотив. Меѓу мотивите за Менешките немири се „вообичаените сомнежи“: лошиот квалитет на животот на мигранти од поранешната Советска република, социјална нестабилност и етнички стереотипи. social instability and ethnic stereotypes. Сепак, зголемената „популарност“ на немирите може да биде предизвикана не само од желба за учество во ксенофобична мобилизација, туку од обичната човечка досада, љубопитност и потребата за забава.
Онлајн просторот не е само платформа за комуникација, тука арена за виртуелен спектакл. Социјалните мрежи не се само простор за интеракција, туку и за забава. Многу експерти за комуникација објаснуваат дека дури и тешките вести може да бидат извор за забава и може да се опишат како
Интернет е виновен
Руските медиуми и блогсферата размислуваат кој е одговорен за националистичките немири во Москва [1] [руски] во средината на декември. Некои тврдат дека радикалните националисти го експлоатирале гневот на фановите на фудбалот, другите бараат виновници меѓу самите фанови, а блогерите се сомневаат [2] дека Кремаљ ги поттикнува насилните настани. Но властите пронајдоа свое жртвено јагне – Интернетот.
„Немири врз основа на Интернетот истекоа на Московските улици, […],” статијата [3] [руски] на РИА Новости, државна новинарска агенција, пишува. Оваа приказна е исто така повторена од руските безбедносни сили.
Еден извор од безбедносните сили им кажа на РИА [4] [руски] дека по немирите тие ја засилиле употребата на е-пошта и социјалните мрежи за мониторинг да ги идентификуваат националистичките пораки. Покрај тоа, техничките служби на ФСБ (Федерална служба за безбедност) и Министерството за внатрешни работи се обидоа да ги идентификуваат корисниците на Интернет кои „шират провокативни озборувања за неодамнешните настани во Москва“, велат изворите.
РИА Новости, исто така, истакна дека непотврдените озборувања и покривањето на социјалните мрежи на настаните ја делат одговорноста за немирите заедно со тие што шират омраза и поттикнување. Ова реакција на исходот од главните настани ја отсликува реакцијата на главните медиуми за покривањето на стапката на смртност која се зголемува во Москва [5] за време на летните пожари кога блогерите беа обвинети за ширење паника.
Менаџерите на Руската социјална мрежа реагираа соодветно. Владислав Тсиплукин, потпарол на руската социјална мрежа Вконтакте.ру, изјави [6] [руски] платформата има 600 модератори одговорни за надгледување и отстранување на групи со говор на омраза. Тсипулкин исто така изјави дека Вконтакте.ру е во тесна соработка со руските безбедносни служби.
За разлика од Вконтакте.ру, Livejournal.com, најпопуларната блогерска платформа во државата, е повеќе реактивна отколку проактивна во отстранувањето на говори на омраза. Администраторот не ги модерира мислењата, но се потпира на „Тимот за злоупотреба“ кој носи одлуки врз основа на поплаките од корисниците. Неколку денови по немирите, Livejournal.com воведе построги правила [руски] [7] за говорите на омраза и ја нагласи нивната нетолерантност за сите содржини насочени кон етничките малцинства. Во исто време, Livejournal.com суспендира блогови од најмалку три популарни политички блогери (pilgrim_67 [8], rakhat_aliev [9], sadalskij [10]).
Лажен мирис
Покрај обвинувањето на Интернетот – што е многу погодно за руските власти како во поглед на оправдување на цензурата на Интернет и идентификување на главниот предизвикувач на настаните – официјалниот дискурс сугестираше дека Интернетот стана огранизирана алатка за групи радикални националисти кои манипулираат со народот. Спротивно на тоа, опозицијата се сомнева во Кремљ за организирање на немирите. Но, и двете објаснувања може да бидат погрешни.
Дури и ако е вклучена некоја посебна организација, главен актер се уште е самиот народ. Вирусна дистрибуција на пораки се случи во хоризонтална животна средина.
Според сложената теорија [11] [англиски], една од карактеристиките на сложен систем (на пр. социјална мрежа) е дека интеракциите во системот се нелинеарни. Тоа значи дека малите причини (не секогаш се изразени од почетниот координативен центар) може да имаат големи резултати. Со други зборови, да запали оган, на човек не му треба многу моќ туку соодветни услови за оган.
Откако мрежите ке добијат доволно висок износ на ксенофобија, гнев и непријателство, оваа мрежа нуди плодна средина за пожар од омраза. На пример, Џошуа Гојдстајн и Јулијана Ротич ја опишаа [12] [англиски] улогата на мобилните текстуални пораки во насилството во Кенија во 2008 година како алатка на „вирална омраза.“
Многу нови медиски експерти зборуваат [13] [англиски] за предностите на водечките мрежни организации. Парадоксално, водечките протести создаваат значаен предизвик. Државта нема со кој да преговара и мора да создаде претставник од другата страна. За време на немирите во Манеш можеме да забележиме како шефот на Московската полиција преговара со личност со маска, личност без лице [14], и, до иста мера, тоа што нема лице е многу претставително. Во овој случај, властите намерно ја измислуваат другата страна игнорирајќи го фактот дека протестите не се предизвикани од лажни лидери или комуникативни алатки, туку од страна на мрежното општество.
Национализмот како виртуелен спектакл
Детективските романи ни кажуваат дека секој злостор има свој мотив. Меѓу мотивите за Менешките немири се „вообичаените сомнежи“: лошиот квалитет на животот на мигранти од поранешната Советска република, социјална нестабилност и етнички стереотипи. social instability and ethnic stereotypes. Сепак, зголемената „популарност“ на немирите може да биде предизвикана не само од желба за учество во ксенофобична мобилизација, туку од обичната човечка досада, љубопитност и потребата за забава.
Онлајн просторот не е само платформа за комуникација, тука арена за виртуелен спектакл. Социјалните мрежи не се само простор за интеракција, туку и за забава. Многу експерти за комуникација објаснуваат дека дури и тешките вести може да бидат извор за забава и може да се опишат како „инфозабава [15]” [англиски]. Од оваа гледна точка, фактот за учество во јавна акција може да биде поважно од неговата природа. Посета на фудбалски навивачки форуми, разговор на социјални мрежи или излегување на улиците се дел од истиот интерактивен забавен процес.
Илја Варламов, популарен фотоблогер, го забележал [руски] [16] ова на 15 декември, наредните јавни протести по Манеш немирите:
Что удивило, так это большое количество детей. Такое впечатление, что информацию распространяли по школам. Почти половина задержанных – несовершеннолетние.<…> Если молодые люди понимали, что происходит, то девушки веселились, часто провоцируя парней.Толпа весело поднимала вверх руку. Лозунги стандартные: “Россия для русских!” “Ебать Кавказ, ебать!” “Отсоси у всей России!” “Слава России!”
- Девушки, а зачем вы сюда пришли?
– Посмотреть, как хачей бить будут!
– А вам не страшно?
– Нет! Смотри, сколько нас!
– Нели ти е страв?
Врската на „актерите“ и „жителите“ се базира на логиката на „понуда и побарувачка“. Проблем не се тие што тепаат луѓе, туку тие што доаѓаат да гледаат. Всушност, Интернетот ја прави нејасна границата помеѓу гледањето и учеството. Мрежата го поедноставува учеството во виртуелните спектакли со што ја зголемува изложеноста на маргиналните иницијативи.
Фактот дека онлајн омразата забавува не е технолошки проблем туку едукативен. Доколку властите сакаат да избегнат ваков вид настани во иднина, треба да се фокусираат не само на ограничување на Интернетот или наоѓање посебни луѓе кои намерно ги започнуваат немирите, туку на образување на руски „мрежни“ младинци. Досега, единствениот кој се бори против реалноста на забавата и омразата е г-дин Фримен [18], онлајн цртан лик, но неговиот глас не се слуша за време на Манешнаја настаните.